Urodził się 15 grudnia 1937 roku w świętochłowickiej dzielnicy Chropaczów. W tamtejszym klubie Czarni, rozpoczął swoją piłkarską karierę, żeby w 1953 roku zmienić klimat. Podczas pobytu na kolonii „wpadł” w oko działaczom LZS-u Karlino i na 3 lata zakotwiczył na północy Polski.

Kolejny przełom nastąpił w 1956 roku gdy jako reprezentant okręgu koszalińskiego wystąpił w turnieju rozgrywanym w Poznaniu. Tam zobaczył go ówczesny trener Warty Michał Matyas, który wcześniej był selekcjonerem reprezentacji Polski i polecił go do drużyny narodowej juniorów. W niej 1 lipca 1956 roku zagrał w meczu Polska – Rumunia w Chorzowie i posypały się oferty między innymi z Ruchu Chorzów i Górnika Zabrze. Zadecydował, że zostanie piłkarzem Górnika i stał się jego niekwestionowana gwiazdą.

Rozegrał 14 sezonów. Wystąpił w 241 spotkaniach. 8 razy zdobył mistrzostwo Polski i 3-krotnie wywalczył Puchar Polski. Jednocześnie grał w reprezentacji Polski, 32 razy występując w koszulce z orzełkiem na piersiach. Między innymi wziął udział w historycznym meczu z ZSRR 20 października 1957 roku, kiedy to biało-czerwoni na Stadionie Śląskim wygrali 2:1. Był także uczestnikiem igrzysk olimpijskich w Rzymie w 1960 roku.

Zakończył karierę po pechowym starciu na treningu w Bogocie z bramkarzem Górnika Janem Gomolą podczas tournée po Ameryce Południowej i Środkowej na początku 1969 roku. Przez wiele miesięcy leczył złamaną nogę, ale do gry w ekstraklasie już nie wrócił. Zakończył karierę w Górniku Wesoła, w którym grał w 1970 roku, a jednocześnie rozpoczął pracę trenera z młodzieżą Górnika Zabrze. Następnie w latach 1971-75 prowadził drużynę Carbochem Gliwice, a w latach 1976-81 był działaczem Walki Zabrze.

W 1988 roku wyjechał do Niemiec i mieszkał w Berlinie aż do śmierci 15.03.2023 roku.