Urodzony 12 listopada 1910 roku w Królewskiej Hucie Edmund Niechcioł piłkarską karierę rozpoczął jako 14-latek w tamtejszym AKS-ie. W lidze debiutował jednak w barwach Pogoni Lwów, do której przeniósł się w 1931 roku.  To z tym klubem trzykrotnie – w latach: 1932, 1933, 1935 – zdobywał wicemistrzostwo Polski. Był napastnikiem, który szybko został zauważony przez selekcjonera narodowej kadry. W reprezentacji Polski debiutował 10 września 1933 roku w wygranym 4:3 towarzyskim meczu z Jugosławią. W czasie owego pierwszego spotkania został… dwukrotnie – co dziś trudne jest do pomyślenia – zmieniony. W 28 minucie zszedł z boiska (zastąpił go Władysław Król), by w 32 minucie na murawę wrócić. Stało się tak dlatego, że praktyka taka w ówczesnych meczach towarzyskich, za zgodą rywala, była możliwa. Debiut Niechcioła był nader udany, strzelił bowiem trzecią bramkę dla biało-czerwonych. W okresie międzywojennym w reprezentacji rozegrał 4 spotkania, niestety, na listę strzelców później już się nie wpisał. W 1937 roku zmienił nazwisko na Majowski.

Po wybuchu II wojny światowej został wciągnięty, jak tysiące Ślązaków, na volkslistę. Występował w niemieckich drużynach: SSTV Breslau (w 1939 roku), DTSG Krakau (w latach 1939–1944) oraz Germania Königshütte (w 1944 roku). Po wojnie wyemigrował do Austrii. Dwa lata grał w klubie Wacker Wiedeń. W Wiedniu osiadł. Wielokrotnie próbował wrócić do Polski. Bardzo tęsknił… Zgody jednak nigdy nie otrzymał. W Austrii uzyskał uprawnienia trenerskie (w 1947 roku). Trenował najpierw kluby austriackie (Wiener AC i FC Wien), następnie norweski Sarpsborg FK, a  później w latach 1956-57 pracował w Iranie z drużyną narodową. W tym okresie Iran jednak nie rozgrywał żadnych oficjalnych meczów. Potem wrócił do Norwegii, gdzie zaproponowano mu funkcję trenera drużyny narodowej. Całkiem przyzwoity bilans jego meczów z kadrą norweską zamyka się jednak jedynie w 5 spotkaniach, z których 3 zakończyły się zwycięstwami jego podopiecznych, raz Norwegowie zremisowali i raz ulegli przeciwnikom. Co ciekawe, Majowski był jedynym trenerem reprezentacji Norwegii w latach 1945-1990, który miał więcej zwycięstw niż porażek. Zmieniło się to dopiero wówczas, gdy selekcjonerem „Lwów” został Egil Roger Olsen „Drillo”. Majowski pracował jeszcze jako trener związkowy w Kuwejcie (w latach 1959-68 z przerwami), a następnie prowadził grecki Ethnikos oraz ponownie Sarpsborg.

Wielu podkreśla, że zwracał ogromną uwagę na „grę bez piłki”, czyli na zabieganie o przejęcie piłki lub zajęcie jak najkorzystniejszej pozycji. Pracował nad taktyką, szybkością i sprawnością powierzonych sobie zawodników. A to wszak znamiona nowoczesnej piłki… Do Polski nie powrócił. Zmarł 26 października 1982 roku w Wiedniu.

Jacek Kurek